پیکرتراشی،یا حجم سازی و یا مجسمه سازی واژه های مترادفی هستند که البته واژه پیکرتراشی، بیشتر برای پیکرهای انسانی و بالاخص رئال یا واقعی،استفاده میشود.

در مجسمه سازی از مواد (یا متریال) مختلفی مانند چوب،سنگ،گل،فلزات مختلف،رزین و… استفاده میشود.

درینجا به توضیح کوتاهی درمورد دو روش عمده مجسمه سازی با چوب  می پردازیم.

تکنیک اولیه روش یکپارچه تراشی می باشد.درین روش هنرمند،از یک قطعه چوب متناسب با طول و عرض و ارتفاع طرح دلخواه خود،استفاده کرده و همه بخشهای اضافی را بوسیله ابزاری به اسم مغار و چکش،درآورده و به فرم مورد نظر خود میرسد

روش دوم،تکه چسبانی می باشد

درین روش هنرمند برای ساخت اثر خود،بخشهایی از طرح مجسمه را که در راستای تار یا آوندهای چوب قرار نمیگیرد را از همان تنه درخت ولی بطور جداگانه و در طول یا راستای چوب کشیده و پس از برش به قسمت اصلی و اولیه چوب، با چسب و میخ های چوبی مناسب می چسباند و پس از خشک شدن چسب کاررا شروع می کند.

دقت در اتصال اجزاء،درین روش بسیار با اهمیت می باشد،چون پس از پایان کار و رنگ کاری مجسمه،محل های برش و اتصال باید بسیار نامحسوس و غیر قابل تشخیص برای بیننده اثر باشد.

برای ساخت ظرف های چوبی،ابتدا چوب را درابعاد مناسب برش داده و با رنده و سنباده های مختلف اطراف و سطوح بالا و پایین کاررا صاف و یکدست میکنیم.

سپس طرح مورد نظر که می تواند منحنی بی شکل،یا دایره ویا هر طرح دلخواهی باشد را برروی سطح چوب می کشیم

پس ازین مرحله چوب را برروی میز با   “گیره پیچ دستی” بسته، و با ابزاری به اسم “مغار” از سطح چوب برمیداریم